Changjo - Plaża ze szkła

Scenariusz dla Love Lali.

  Przez moje zamknięte powieki wdzierało się światło. Jeszcze przez chwilę siedziałam oparta o coś w bezruchu. Bałam się tego, co mogę ujrzeć. Bałam się prawdy. Liczyłam, że to tylko sen, ale wychodziło na to, że wszystko zdarzyło się w rzeczywistości. Karmiłam płuca powietrzem przesyconym odorem spalenizny. Krzyki przerażonych ludzi pojawiły się na powrót. Wzdrygnęłam się. Grzmiały tylko w mojej głowie. Tym razem. Szloch wzbierał w mojej piersi, ale udało mi się go zwalczyć. Na razie. Gula w moim gardle nadal rosła z każdą kolejną sekundą.  W końcu otworzyłam oczy. Od razu miałam ochotę je zamknąć, ale nie zrobiłam tego. Nie odwróciłam wzroku od płonącego miasta w oddali. Zdawało się już dogasać, ale mogło mi się wydawać. Ciemnoszary dym unosił się wysoko nad budynkami. Mój dom, moi przyjaciele, wszystko obracało się w popiół. Moja rodzina była daleko stąd, ale czy była bezpieczna? Wolałabym się więcej nie obudzić.

  Wyprostowałam się i ściągnęłam łopatki do tyłu, bo odezwał się ból w kręgosłupie. Ciekawe, ile tak siedziałam. Wstałam, lekko się chwiejąc. Na krótki moment zakręciło mi się w głowie. Gdy już wróciłam do siebie, zaczęłam zataczać kółko wokół drzewa. Dokładnie po drugiej stronie miejsca, w którym siedziałam, znajdował się jakiś chłopak w jednoczęściowym, brudnym, pomarańczowym stroju więziennym. Zatrzymałam się raptownie. Powinnam cicho się oddalić? Och, a niby po co? Niech mnie zabije, przynajmniej nie będę musiała martwić się o przyszłość. Nie będę czuła tej przejmującej do szpiku kości pustki.

  Ciemne włosy miał uniesione do góry, a czarną maskę zahaczoną o uszy. Miał ją pod brodą zamiast na ustach. W świetle zachodzącego słońca może i mogłabym wychwycić jakieś szczególne cechy jego twarzy, ale akurat patrzyłam na niego z profilu i ogólnie miałam problem ze skupieniem się. Chłopak nagle zamrugał gwałtownie i obrzucił mnie zmęczonym spojrzeniem. Teraz wydawał mi się dużo bardziej znajomy. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że to… nie, na pewno nie. Patrzył na mnie ciemnymi oczami, coś mi podpowiadało, że są czarne. Nadal milcząc, podniósł się z ziemi i stanął może półtora metra ode mnie. Nie do końca zapięty strój odsłaniał spory kawałek jego klatki piersiowej. Na szyi miał powieszone dwa nieśmiertelniki. Oba nie mogły należeć do niego. Przełknęłam gorzką ślinę i znów zwarłam swoje spojrzenie z jego. Bardzo mi kogoś przypominał, ale to niemożliwe, żeby ta osoba znalazła się w więzieniu, a jeszcze bardziej niemożliwe, żeby znalazła się w tym mieście. Możliwe, że to mój mózg płata mi figla, bo bardzo chciałabym zobaczyć kogoś, kogo znam.

- Widzę, że już się obudziłaś – rzucił dość obojętnie, ale mowa jego ciała, mówiła, że jest zakłopotany.

Nie odpowiedziałam. Analizowałam jego głos, próbując dopasować go do głosu chłopca, którego znałam jako dziecko. Problem w tym, że przez taki szmat czasu głos tego chłopca na pewno się zmienił. Słaba próba. Bardzo słaba.

- Jak rana? – zapytał po chwili, wskazując gestem na moje lewe ramię.

Podążyłam wzrokiem we wskazane miejsce. Powoli podciągnęłam rękaw bluzy. Faktycznie, jakieś trzy centymetry nas zgięciem łokcia zaczynał się bandaż. Odznaczała się na nim szkarłatna plama.

- Nie boli – odparłam ochrypłym głosem. Musiałam odchrząknąć.

- To dobrze, ale pewnie jak już ją zobaczyłaś, to zacznie.

Pewnie tak. Rękaw znów sięgał mi za nadgarstek. Przetarłam oczy dłonią. Nie wiedziałam, co mogę powiedzieć i w ogóle jak zacząć, a cisza była dość niezręczna. W chwili, gdy wpadło mi do głowy, że wypada się przedstawić, nieznajomy się odezwał.

- Wolałbym nie używać imion. Jak widzisz – okręcił się powoli, żeby zaprezentować mi się z każdej strony – jestem zbiegiem. Niebezpiecznym zbiegiem. – Uśmiechnął się zawadiacko.

- Jak zmienisz zdanie, to powiedz – mruknęłam nieporuszona tym jego zadziornym i zuchwałym grymasem.

- Musimy iść – powiedział, wymijając mnie.

- Gdzie niby? – Nadal stałam w miejscu. Swoje pytanie skierowałam do jego pleców.

- Do najbliższego miasta.

Nie czekał na mnie, więc w końcu ruszyłam za nim, ale wlokłam się spory kawał z tyłu. Byłam wykończona, choć właściwie dopiero co się obudziłam. Zmusiłam się, żeby trochę przyspieszyć, bo nie chciałam zgubić chłopaka. W końcu obejrzał się za mną i widząc moje powolne kroki, przystanął na moment.

- Musisz się bardziej postarać. W tym tempie nigdy nie dotrzemy do następnego miasta. – Brzmiał nadzwyczaj łagodnie. Spodziewałam się, że będzie zdenerwowany i zirytowany.

- Przepraszam, po prostu nie czuję się najlepiej. – Czuję się okropnie. Nie wiem, co z moją rodziną, a moi przyjaciele zapewne nie żyją. – Postaram się iść szybciej.

Tym razem szłam obok niego, tylko czasami odstawałam może na jakieś dwa kroki. Zdarzenia sprzed kilku albo kilkunastu godzin zaczęły do mnie wracać. Siedziałam w swoim mieszkaniu na czwartym piętrze, gdy przez otwarte okno usłyszałam wybuch. Wyszłam na balkon i okazało się, że płonęła zbrojownia. Nie wzięłam ze sobą niczego. Niczego prócz dokumentów, które akurat miałam w kieszeni bluzy. Zbiegłam po schodach na dół i wyszłam na zewnątrz. Wszyscy przerażeni wysypywali się na ulice. Do takiego wydarzenia nie powinno dojść. Przecież miasto było chronione przez czary i przez strażników, którzy w razie potrzeby ostrzegliby odpowiednie osoby na czas. Pamiętam, że przez jakiś czas szukałam wśród ludzi moich przyjaciół, ale gdy po kolei zapalały się kolejne budynki, musiałam ratować się sama. Biegiem ruszyłam do głównej bramy. Cały czas miałam wrażenie, że ktoś mnie goni. Nie pobiegłam najłatwiejszą, prostą drogą. Uznałam, że lepiej będzie schować się gdzieś za na wzgórzu wśród drzew. Rana na ramieniu powstała od postrzelenia. Na szczęścia to było tylko draśnięcie, choć naprawdę bolesne. Przyspieszyłam jeszcze bardziej. Sił ledwo starczyło mi na wdrapanie się na górę, nawet nie schowałam się pomiędzy pniami. Nagle dotarło do mnie, że ten, kto mnie postrzelił, nie gonił mnie dalej, a ja obudziłam się w miarę daleko od krawędzi wzniesienia.

- Jonghyun, jak ja znalazłam się… -zaczęłam roztargniona.

Nagle chłopak chwycił mnie za ramiona i przyszpilił do najbliższego drzewa.

- Skąd wiesz, jak mam na imię? – zapytał ostro. – Wiedziałem, że to zły pomysł brać bagaż. Jesteś od nich? – Patrzył na mnie z wyraźnym gniewem w oczach. Jego głos mówił to samo.

- Nie, nie jestem. Puść mnie, do diabła – wycedziłam przez zęby. Jedną dłoń miał akurat na mojej ranie.

- To skąd wiesz, jak mam na imię? – Widziałam, że mi nie wierzył.

- Nie wiem. Przypominasz mi kogoś i tyle. – Łzy zbierały się w kącikach moich oczu. Nawet prawe ramię zaczynało mnie już boleć, o lewym wolę nawet nie wspominać.

Gdy w końcu mnie puścił, skuliłam się na ziemi. Krwawiącą na powrót rękę „schowałam” pomiędzy klatką piersiową a kolanami. Zgadywałam, że znów krwawiła. Jonghyun stał chwilę nade mną, a później przykucnął obok. Oparłam czoło o kolana.

- Pokaż mi rękę, zmienię ci opatrunek – powiedział cicho.

- Spadaj. – Miałam ochotę powiedzieć coś zupełnie innego, ostrzejszego, ale się powstrzymałam.

- Przepraszam, myślałem, że…

- Nie obchodzi mnie, co myślałeś. – Zaciskałam powieki i pięści. Całe moje ramię pulsowało tępym, ostrym bólem.

- Ja tylko…pomyślałem, że jesteś od nich. Przepraszam. – Westchnął ciężko. – Przepraszam, ____.

Zdziwiona uniosłam głowę i od razu natrafiłam na jego spojrzenie. Uśmiechnął się smutno.

- Chyba nie sądziłaś, że tylko ty masz dobrą pamięć.

Dopiero teraz zauważyłam, jak blisko mnie był. Nasze kolana prawie się stykały. To wszystko coraz bardziej przypominało mi jakiś dziwny sen. Nagle ogarnęła mnie chęć, by mocno go uściskać. Kiedyś się przyjaźniliśmy. Czasami za nim tęskniłam. Teraz miałam go na wyciągnięcie ręki, ale już nic nie było takie same. Nie mogliśmy tak po prostu wrócić do starych czasów, choć przyznam, że chciałabym. Chłopak wyjął bandaż z kieszeni i uniósł brwi pytająco. Po chwili wahania podciągnęłam rękaw. Jonghyun teraz usiadł obok mnie, a nie naprzeciw. Odwinął stary opatrunek. Miałam rację, rana znów krwawiła.

- Przepraszam – wydukał raz jeszcze i założył mi nowy prowizoryczny opatrunek.

- Dzięki. – Jeszcze raz zbadałam całą jego sylwetkę wzrokiem. – Jak to możliwe, że trafiłeś do więzienia?

Wzruszył ramionami.

- To wcale nie takie trudne. Idziemy dalej? – zapytał, przygotowując się do wstania.

Skrzywiłam się lekko. Nie chciałam nas opóźniać, ale nie czułam się na siłach. Poprosiłam, by pomógł mi wstać i ruszyliśmy w dalszą drogę. Po jakimś czasie zapytałam, czy w ogóle wie w jaką stronę powinniśmy się kierować. Podobno tak. Chyba on też był zmęczony, bo nareszcie się zatrzymaliśmy. Wcześniej nawet nie zauważyłam, że Jonghyun ma przy sobie niedużą sportową torbę. Wyjął z niej dwie butelki wody i podał mi jedną. Powiedział, że nie dał mi jej wcześniej, bo z tego wszystkiego aż o tym zapomniał. Okropnie chciało mi się pić, ale nie mogłam od razu opróżnić całej butelki ani nawet połowy.Wzięłam kilka łyków i oddałam ją chłopakowi. Swój napój oznaczył przez zerwanie z niego etykietki. Do snu ułożyliśmy się blisko siebie, bo było już chłodno.

  Wstaliśmy, gdy było już jasno. Żadne z nas nie wiedziało, która jest godzina. Bez jakiegokolwiek posiłku wybraliśmy się w dalszą drogę. Przez jakiś czas szliśmy w ciszy.

- O co chciałam mnie zapytać? – Odezwał się jako pierwszy.

- Kiedy?

- W nocy.

Zastanowiłam się przez chwilę. Kompletnie wyleciało mi z głowy, że w ogóle planowałam o coś zapytać.

- Co się stało z osobą, która do mnie strzelała?

- Spotkała go zasłużona nagroda. – Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. Wyglądało na to, że był zadowolony z tego, co zrobił.

- Zabiłeś go? – Wysiliłam się na obojętny ton. Wyszło prawie tak, jakbym informowała go, jaka jest pogoda. Jest w miarę zimno i chyba zaraz zacznie padać.

- W więzieniu nauczyłem się paru rzeczy. – Patrzył przed siebie, a na jego twarzy malował się wręcz niepokojący spokój. – Na przykład jak podkraść się do kogoś i skręcić mu kark. Nawet tego nie poczuł.

- Aha – mruknęłam cicho. Wolałam nie zgłębiać tajników tej sztuki.

Chłopak przywarł do jednego z drzew i pociągnął do siebie. Plecami opierałam się o jego klatkę piersiową. Jedną ręką zakrywał mi usta, a drugą trzymał mnie w tali. Byłam zbyt zaskoczona, żeby się szarpać. Po kilku sekundach usłyszałam kroki. Szybkie i niedyskretne. Były coraz głośniejsze. Zbliżali się do nas. Nie wiem kto i ile osób, ale raczej nie byli to ludzie, których chcieliśmy spotkać. Tamci zachowywaliby się ciszej. Dało się usłyszeć jakieś głosy, nawoływania, w kompletnie innym języku. Nagle wszystko ucichło. Pewnie nasłuchiwali albo już nas zobaczyli. Wstrzymałam oddech. Ta chwila ciągnęła się nieskończoność. Klatka piersiowa Jonghyuna też się nie ruszała. Czekaliśmy na rozwój wydarzeń. W końcu kroki zaczęły się oddalać, a ludzie znów swobodnie się nawoływali. Staliśmy tak jeszcze przez moment. Gdy mnie puścił, nie odsunęłam się od razu. Odwróciłam się twarzą do niego.

- Skąd wiedziałeś?

- Słyszałem. Lepiej stąd chodźmy – odparł cicho.

- Poczekaj.

Niespodziewanie nawet dla siebie samej, przytuliłam go. Po chwili wahania odwzajemnił uścisk. W jego objęciach czułam się naprawdę bezpiecznie. Chociaż przez chwilę. Mimowolnie pomyślałam, że mój świat mógłby zamknąć się pomiędzy jego ramionami i nie miałabym nic przeciwko. Dotarło do mnie, że przytulenie mi nie wystarczy. Nie po tym wszystkim. Chciałam czuć, że Jonghyun jest tu ze mną. Chciałam chociaż przez krótki moment łudzić się, że wszystko się ułoży. Niektórzy topią smutki w alkoholu, ja chciałam zatopić je w ustach mojego przyjaciela z dzieciństwa. Może to tylko głupi impuls, którego będę żałować, ale nie oszukujmy się, nie mam wiele do stracenia i pewnie też niewiele czasu na tym świecie. To mogła być jedyna i ostatnia szansa. Lepiej żałować rzeczy, które się zrobiło, a nie tego, co mogło się zrobić. Zazwyczaj.

  Odsunęłam się kawałek i stanęłam na palcach, wplatając jedną dłoń w jego włosy. Od razu lekko się pochylił, a wtedy nasze usta się spotkały. Ten pocałunek był dość nieśmiały, ale to nieważne. Nie sądziłam, że mógłby być inny. Odsunęliśmy się od siebie trochę zakłopotani. Udawaliśmy, że nic się nie stało.

  Ciągle rozglądałam się na wszystkie strony. Wieczorem natrafiliśmy na naszych ludzi. Najpierw zaczailiśmy się za krzakami, żeby podsłuchać o czym mówią. Dopiero po tym do nich wyszliśmy. Mężczyzna w podeszłym wieku uspokoił swoich towarzyszy, którzy od razu chcieli nas obezwładnić.

- Co tu robicie?  - zapytał zainteresowany.

- Uciekamy –odrzekłam szybko. Zauważyłam, że Jonghyun niespodziewanie umilkł.

- To i tak już nie ma sensu – powiedział siwy mężczyzna zmęczonym głosem.

- Dlaczego?

Na ziemi siedziało kilka kobiet z dziećmi i paru mężczyzn. Wszyscy mieli ponure miny. Patrzyli na swoje jedzenie bez słowa. Nawet nie podnosili wzroku na nas wzroku.

- Nie mamy już szans. Musielibyśmy na nowo wznieść Szklane Miasto, żeby wygrać z wrogimi wojskami. To stamtąd mogliśmy prosić o posiłki i postawić inne miasta w gotowości. Tam też można było schronić się najskuteczniej. Miasto runęło, bo mieliśmy szpiega, który wyłączył ochrony. – Mężczyzna mówił to z kamienną twarzą. – Teraz możemy już tylko czekać na śmierć, bo nie dotrzemy do kolejnego miasta przed wrogimi oddziałami.

Spojrzałam na mojego dawnego przyjaciela w tym samym momencie, w którym on spojrzał na mnie. Myśleliśmy o tym samym, ale chyba nie to samo zamierzaliśmy zrobić.

- Jonghyun potrafi wznieść miasto jeszcze raz.

Mężczyzna wybuchnął gorzkim śmiechem.

- Niby jak?

Wyrwałam mu kubek z ręki i z całej siły rzuciłam nim w pobliski kamień. Naczynie roztrzaskało się na dziesiątki części. Spojrzałam wyczekująco na chłopaka. W jego czarnych oczach kryła się niepewność zmieszana z odrobiną strachu.

- Robię to tylko dla ciebie – rzucił, stając obok mnie. Uniósł jedną dłoń i uparcie wpatrywał się w kubek, który już po chwili był jak nowy. Na moich ustach pojawił się uśmiech triumfu. Nigdy nie wiedziałam, jak on to robi, zresztą nikt nie wiedział.

Mężczyzna przez chwilę się nie odzywał, żeby w końcu rzec pełnym powagi głosem.

- Czyli to ciebie szukaliśmy przez tak długi czas.

Poklepałam mojego dawnego przyjaciela po ramieniu. Wyglądał bardzo niewyraźnie. Starzec podzielił się z nami zapasami. Zjedliśmy coś na szybko i odbiliśmy na zachód. To tam było szklane miasto. Poszedł z nami tylko ten mężczyzna, reszta ludzi została na miejscu. Uzasadnił swoją decyzję tymi słowami: „Lepiej, żeby było jak najmniej ofiar”.

  Gdy dotarliśmy na miejsce, księżyc stał już wysoko na niebie. Za kilka dni będzie pełnia. Potłuczone szkło lśniło w blasku księżyca i gwiazd. Ziemia była szczelnie pokryte grubą warstwą przezroczystych odłamków. W oddali płynęła rzeka, przez jej szum to miejsce wydawało się jeszcze bardziej magiczne. Chciałam przejść na drugą stronę miasta i zobaczyć czy odłamki szkła pokruszą się pod naciskiem moich butów albo czy przetną mi podeszwy. To miejsce ciągnęło mnie do siebie. Było niebezpiecznie piękne.

Miałam wrażenie, że wiatr woła mnie po imieniu i rozkazuje mi wybrać się na spacer po plaży ze szkła. To, co kiedyś było budynkami, teraz leżało na ziemi. Kompletnie zniszczone. Zachwiałam się na nogach. Widok zapierał dech w piersiach, ale czy aż tak? Upadłam na kolana i dopiero w tym momencie poczułam ostry ból w prawym boku. Chciałam się rozejrzeć, ale zakręciło mi się w głowie i runęłam na plecy. Nikogo przy mnie nie było, niczego nie słyszałam. To niezwykłe miejsce było na wyciągnięcie ręki, ale nie miałam siły, by skinąć chociażby palcem. Niespodziewanie Jonghyun znów znalazł się obok mnie. Widziałam go jak zza mgły. Miał rozbitą dolną wargę.

-____… - Odgarnął mi włosy z twarzy. Czułam kropelki zimnego potu na czole. – Słyszysz mnie?

- A wyglądam jakbym nie słyszała? – zapytałam z kwaśnym uśmiechem.

- Trochę. Zabiorę cię stąd, obiecuję.

- Nie. Masz inne zadanie – powiedziałam, gdy zbierał się, żeby wziąć mnie na ręce.

- Ale…

-Jonghyun, proszę… - wydukałam, z trudem łapiąc oddech.

- ____, co mam zrobić? – Czarne oczy chłopaka lśniły mocniej niż zazwyczaj. Jakimś cudem uniosłam rękę i delikatnie dotknęłam jego ciepłego policzka. Dolna warga nieznacznie mu drżała. – Jak?

- Przecież wiesz. – Uśmiechnęłam się lekko. – Zawsze wiedziałeś. Idź już. – Zamknęłam oczy. Nie mogłam dłużej patrzeć na wyraz jego twarzy.

- Wcale nie – zaprzeczył słabo. – Ty zawsze wiedziałaś. Zawsze byłaś przy mnie. Teraz też musisz ze mną być, bo znów zejdę na złą drogę. – Głos zaczynał mu się łamać. – Tylko ty mi zostałaś. Po tym jak trafiłem do więzienia, rodzice nie chcą mieć ze mną nic do czynienia.

Otworzyłam oczy zdziwiona. Rodzice zbyt go kochali, żeby takie coś mogło się zdarzyć.

- Teraz to chyba ściemniasz.

- Trochę. – Obdarzył mnie ciepłym uśmiechem. Jeśli to miałoby być ostatnim, co zobaczę, wcale bym się obraziła. – Bez ciebie nie dam rady.

- Jonghyun, idź już. Zanim będzie za późno – wyrzuciłam na wydechu. Coraz trudniej mi się oddychało. Ból  był nieznośny.

W końcu położył moją głowę na ziemi i oddalił się szybkim krokiem. Obserwowałam go z tej dziwnej perspektywy. Prawie jakbym już była martwa. Czułam się martwa. To tylko kwestia czasu. Na razie wszystko mnie bolało, czyli jeszcze żyłam.

  Chłopak stanął na małym wzniesieniu i wyciągnął obie dłonie przed siebie. Pokruszone szkło zaczęło powoli się unosić. Kręciło się na wszystkie strony. Małe ostre fragmenty złączały się w trochę większe. Cała plaża szybowała w powietrzu, ale nagle cała znów znalazła się na ziemi. Zdązyłam zasłonić twarz dłońmi. Szkło poprzecinało moje ciało. Niezbyt mocno, ale jednak.

  Jonghyun znów się przy mnie znalzł i niespodziewanie wziął mnie na ręce.

- Za nic w świecie nie zrobię tego bez ciebie. Za bardzo się boję. – W tym ciepłym głosie słyszałam krystaliczną szczerość. Nie mogłam wmawiać mu, że wcale się nie boi, bo przecież się bał. Wszystkie jego mięśnie były napięte, jakby zaraz miał uciekać. Patrzył na mnie udręczonym wzrokiem.

- Nie wiem, jak niby mam ci pomóc, ale spróbuję – powiedziałam słabym głosem.

Postawił mnie na wzniesieniu. Ramię miałam zarzucone przez jego kark, inaczej bym nie ustała. Chłopak zamknął oczy i uniósł obie dłonie. Jego twarz wyrażała skupienie. Szkło znów zaczęło wirować i powoli łączyć się w większe kawałki, później w ściany, aż w końcu w budynki. Na nowo stworzył miasto. Spojrzał na mnie zmęczonym wzrokiem.

  Obudził mnie dzwonek do drzwi. Przetarłam oczy znużona. Wstałam dopiero po chwili. Musiałam zasnąć podczas czytania książki. Otworzyłam drzwi, ziewając.

- Cześć, ____.  –Chłopak uściskał mnie na powitanie.

- Hej, Jonghyun. Co tu robisz?

Wszedł do mojego mieszkania i uśmiechnął się szeroko.

- Dostałem się do wytwórnii – powiedział podekscytowany.

- Naprawdę? Wiedziałam, że ci się uda – odparłam tym samym tonem, co on.

- Musisz mi pomóc.

- W czym? – zapytałam zaskoczona.

- Pomóż mi wymyślić ksywkę – rzucił, siadając na kanapie.

Zastanowiłam się przez chwilę, a później uśmiechnęłam się z triumfem wypisanym na twarzy.

- Changjo.

- Changjo?

- Tak, kochasz tańczyć, a changjo oznacza tworzyć.

- Idealne. – Obdarzył mnie kolejnym uśmiechem. – Wyglądasz na zmęczoną.

- Bo spałam. Miałam strasznie dziwny sen… - odparłam, pocierając dłonią oczy. Usiadłam obok niego na kanapie. Oczy chłopaka kazały mi opowiadać. – Byliśmy starsi, a ty uciekłeś z więzienia…

- Ja? – Roześmiał się głośno. – Mów dalej.

Opowiedziałam mu wszystko, prócz fragmentu z całowaniem. Rozmawialiśmy aż do wieczora.

Wykorzystałam trochę wątków fantastycznych, bo w ten sposób jakoś łatwiej było mi poskładać scenariusz. Nie wiem, skąd wziął mi się ten pomysł. Ta praca jakoś do końca do mnie nie przemawia, jakby czegoś w niej brakowało. To jest jakieś takie banalne, bez głębszego sensu. Po prostu szukałam czegoś, o czym jeszcze nie pisałam, a mi się wydaje, że pisałam już o wszystkim i wszystko jest takie samo. To trzeci scenariusz z rzędu z wątkami fantastycznymi... Tak jakoś wyszło. Na dodatek to coś jest strasznie krótkie. To powyżej nie było zbyt porywające, a kolejne wydarzenia dało się przewidzieć, ale mam nadzieję, że jakoś dotrwaliście do końca i nie zasnęliście po drodze. Scenariusz z Ilhoonem był dużo lepszy.
W poniedziałek wyjeżdżam i wracam około 9 sierpnia, więc na kolejny scenariusz będziecie musieli trochę poczekać, dlatego zależało mi, żeby wrzucić coś przed wyjazdem. Dokładnie, wyszło z tego COŚ. Może przerwa mi trochę pomoże.

Changjo wysyła to tylko do tych, którzy skomentują xD