L.Joe - [Brak pomysłu na tytuł]

Scenariusz dla Love Lali.

Nie ma to jak w letni, upalny poranek wylegiwać się na… podłodze w pokoju swojego wybranka. Podłoga przynajmniej była chłodna. Przekręciłam głowę na bok, żeby móc na niego spojrzeć. Nadal nie mogłam przyzwyczaić się do jego nowego koloru włosów. Pomarańczowe kosmyki raziły po oczach, a na dodatek promienie słoneczne wpadające do pomieszczenia przez otwarte drzwi balkonowe, odbijały się od nich, przy tym nadając im jeszcze więcej blasku. Zmrużyłam oczy. Sięgnęłam ręką po jego okulary przeciwsłoneczne, ściągnęłam mu je z nosa i sama ubrałam. Nie protestował, dziwne.

- Oppa…

Nie odpowiedział. Miał zamknięte oczy. Niedawno wstał z łóżka, a teraz znowu spał. Wstałam i cichutko udałam się do kuchni. Szybko przemknęłam przez korytarz, a następnie przez salon, reszta chłopaków oglądała jakiś film, a przez to nawet mnie nie zauważyli, choć przeszłam dosłownie za ich plecami. Wzięłam miskę i udałam się do łazienki. Nalałam do niej lodowatej wody i wróciłam do pokoju Byunghun’a. Przechyliłam naczynie dokładnie nad jego głową. Woda chlusnęła, a on natychmiastowo wstał. Spojrzał na mnie zaskoczony, a ja uśmiechnęłam się niewinnie, chowając za plecami miskę. Wiedziałam, że ją widział, ale chciałam go jeszcze trochę podenerwować.

- Dlaczego to zrobiłaś??

- Bo… - Musiałam wymyślić coś na poczekaniu. – Bo ja mówiłam ci takie ważne rzeczy, a ty nie słuchałeś.

Na początku był jeszcze bardziej zdziwiony, ale po chwili zrobił minę „na pieska”.

- Przepraszam, wybaczysz mi??

- Zastanowię się.

Odwróciłam się do niego plecami.

- Powiedz mi jeszcze raz to co mówiłaś wcześniej.

Dobrze, że nie widział mojej miny. Szybciej, ____ myśl.

- Nie będę się powtarzać.

Chłopak stanął przede mną i pocałował mnie w czoło.

- To się więcej nie powtórzy, obiecuję.

- Niech ci będzie, wybaczam.

Uśmiechnął się promiennie.

- Zaraz, czy ty nie masz moich okularów??

- Eee… Mam takie same. – Odpowiedziałam niepewnie.
- To gdzie są moje??

- Pewnie tam gdzie je zostawiłeś.

- I powiesz mi jeszcze, że specjalnie kupiłaś za duże.

- Nie wiedziałam, że znasz mnie aż tak dobrze.

Roześmiał się, a następnie zabrał swoją „zgubę”. Rozejrzałam się po pokoju. Jedno mi w nim nie pasowało.

- Nie znudziły ci się już zielone ściany?? – Zapytałam znienacka.

- Chyba nie, a co??

- Pomyślałam, że moglibyśmy je pomalować.

- Ciekawa propozycja. Jaki kolor proponujesz??

- Czerwony. Pasuje do ciebie i to twój ulubiony.

- Dziwne, że sam na to nie wpadłem.

- To ty jedź po farbę, a ja idę do domu.

- Poczekaj. – Chwycił mój nadgarstek i przyciągnął do siebie.- Nie jedziesz ze mną??

- Zależy czy chcesz, żebym pojechała.

- Bardzo chcę.

- No to postanowione. Nie jadę.

- Mwoh(co)??

- Żartowałam. – Dałam mu buziaka w policzek.

Wyszliśmy z mieszkania trzymając się za ręce, zresztą jak zawsze. Byliśmy nierozłączni. Nie mogłabym być w związku z kimś innym. On był idealny i jedyny w swoim rodzaju. Jak każdej parze zdarzały nam się sprzeczki, ale jak przychodziło co do czego, to nie potrafiliśmy wytrzymać bez siebie dłużej niż trzech dni. Chyba mogę zaryzykować stwierdzeniem, że byłam od niego uzależniona. Miałam nadzieję, że on czuje do mnie to samo co ja do niego i jak na razie wszystko na to wskazywało. ‘Oby tak dalej. Szczerze mówiąc to nie obchodziło nas to czy ludzie będą na nas patrzeć. W sklepie kupiliśmy wszystkie potrzebne rzeczy i wróciliśmy do domu. Chciałam już zacząć malować, ale mnie powstrzymał.

- Jutro zaczniemy. Teraz to nie ma sensu. Chodź do ogródka.

Pociągnął mnie za rękę. Powietrze było już trochę przyjemniejsze. Spojrzałam w górę, z jednej strony widziałam czarne chmury,  zapowiadało się na deszcz. Gdy odwróciłam się, żeby mu to powiedzieć, dostałam prosto w czoło strumieniem wody. Zakryłam twarz dłońmi. Mogłam przewidzieć, że się zemści i przewidziałam. Wcześniej poprosiłam Changjo, żeby położył pistolet na wodę na krześle stojącym w ogrodzie i przykrył poduszką. Sprawdziłam czy wykonał moją prośbę. Uśmiechnęłam się widząc plastikową zabawkę. Chwyciłam ją i wycelowałam w mojego chłopaka, na szczęście była napełniona. Trafiłam w jego nos. Schował się za krzakami i nagle wyskoczył z balonem w dłoni. Nie on sam, był tam też Niel i Ricky.

-____, chodź do nas.

Spojrzałam w stronę, z której dochodził znajomy głos. Za roślinami na przeciwko tamtych siedzieli Chunji, Changjo i C.A.P.  Szybko się tam schroniłam, ruszyłabym się chwilę później, a wodna bomba rozbiłaby się na moim brzuchu. Za nami leżało pełno amunicji. Odrzuciłam spluwę na bok i sięgnęłam po „granat”.

- Nie mają z nami szans. – Odezwał się Minsoo, a my mu przytaknęliśmy. – Na „trzy” wstajemy i rzucamy w ich stronę.

Siedzieliśmy cicho, czekając na rozkaz. Nagle obok nas rozbiły się balony.

- Raz, dwa i trzy.

Wstaliśmy niemal równo, rzucając w zdziwionych przeciwników. Trafiłam prosto w te jaskrawe włosy.

- Marchewka dostał. – Zaśmiałam się i od razu schowałam widząc minę poszkodowanego.

Reszta też się zaśmiała.

- Faktycznie trochę przypominasz marchewkę.

- Siedź cicho Niel. Masz szczęście, że jesteśmy w jednej drużynie.

Bitwa trwała jeszcze przez jakiś czas, ale Byunghun ciągle był naburmuszony.

- Hej, L.Joe. – Zaczęłam dziwnie pewna siebie.

Raczył na mnie spojrzeć.

- Jeśli chcesz się zemścić to najpierw musisz mnie złapać.

Po jego wyrazie twarzy dostrzegłam, że podoba mu się ten pomysł. Nie musiał nic mówić, wiedziałam to. Zauważyłam, że zrobił krok do przodu, więc rzuciłam się biegiem do drzwi balkonowych. Też przyspieszył, ale zdążyłam zamknąć mu je prosto przed nosem. Już nie był zły. Zapukał grzecznie, ale tylko pokręciłam przecząco głową. Nagle spokojnie gdzieś odszedł. Spróbowałam się domyślić gdzie się wybierał.

- Drzwi wejściowe…

Popędziłam do nich. Już delikatnie się otwierały, chyba nie chciał hałasować. Zatrzasnęłam je.

- Kochanie… Wpuścisz mnie do domu?? – Zapytał pełen nadziei.

- Nie, przecież wygrałam.

- Ale to mój dom.

- Ale wygrałam, dzisiaj śpisz na trawce albo na wycieraczce.

- To daj mi chociaż lusterko.

- Wolisz lusterko ode mnie??

- Aniyo(nie). Otworzysz??

Otworzyłam, bo co innego niby miałam zrobić?? Przecież i tak niedługo musiałam wrócić do siebie.

- Nie jestem marchewką.

- Na pewno?? – Zapytałam rozbawiona.

Nie odpowiedział i się obraził. Przeprosiłam go, ale nadal się do mnie nie odzywał. W końcu nie wytrzymałam i też się obraziłam. Teraz to on zmiękł i mnie przepraszał. Oboje puściliśmy  w niepamięć tamtą sytuację i znów wszystko było w porządku. Umówiliśmy się, o której po mnie przyjdzie. Upierałam się, że przecież sama tu trafię i nie musi po mnie przychodzić, ale nie chciał ustąpić, więc ja odpuściłam. Podobało mi się, że był taki troskliwy i opiekuńczy. Tak samo jak na początku naszego związku, a nawet jak na naszym pierwszym spotkaniu. Teraz też chciał mnie odprowadzić. Przytuliłam się do jego ramienia. Szliśmy w ciszy, ale nie w takiej niezręcznej. Milcząc rozkoszowaliśmy się swoim towarzystwem, do szczęścia nie potrzebne były nam słowa. Wystarczyły gesty, dotyk. Mimowolnie zaczęłam wspominać nasze wspólne chwile.  Jakbym bała się, że coś mi je odbierze, że ktoś mi go odbierze. Mocniej ścisnęłam jego ramię, żeby upewnić się, że na pewno nie jest iluzją, że jest prawdziwy tak jak ja. Był tu, był tu ze mną, był tu dla mnie. Spojrzałam na niego, a on na mnie, uśmiechnął się czule. Nie patrzyłam pod nogi, a przez to się potknęłam, ale nie pozwolił mi upaść. Był niczym mój anioł stróż. I właśnie w tym momencie jedno ze wspomnień opanowało mój umysł.

Spieszyłam się do domu. Byłam już spóźniona, ale chyba nie to było najgorsze. Gdzieś niedaleko piorun trafił w słup wysokiego napięcia, a przez to w mojej okolicy nie było prądu. To znaczyło, że latarnie uliczne nie działały. Pech chciał, że właśnie wracałam z kina. Od przystanku autobusowego moje  mieszkania dzieliło mnie jakieś pięćset metrów, ale wizja przejścia takiej odległości w całkowitym mroku nie napawała mnie optymizmem. Na dodatek telefon mi się rozładował, a z nieba spadały krople deszczu. Nad tym wszystkim i tak panowała gęsta mgła.  Każdy nawet najcichszy dźwięk przyprawiał mnie o palpitacje serca. Patrząc w dół ledwo widziałam swoje buty. Szłam bardzo ostrożnie, a mimo to potknęłam się o krawężnik. Nie wiedziałam, że przez cały czas szłam ulicą. Boleśnie obiłam sobie kolana i łokcie. Gdy próbowałam się podnieść rozrywający ból w prawej nodze uniemożliwił mi to. Drżącą dłonią dotknęłam tego miejsca. Materiał dżinsów był wytrzymały, ale nie uchronił mnie przed krwawiącą raną. Może gdyby nie ten strach i ciemność to do domu doskoczyłabym na jednej nodze. Czekałam aż ten ból choć trochę ustąpi. Wydawało mi się, że minęła wieczność zanim dostrzegłam ostre światło latarki. Byłam przekonana, że to moi rodzice, ale prawda okazała się inna. Chłopak niepewnie się do mnie zbliżył.

- Co ci się stało?? Co tu robisz??

- Przewróciłam się i nie mogę wstać. Kim jesteś?? – Zapytałam niespokojnie.

- Mam na imię Byunghun. Mogę ci jakoś pomóc.

- Możesz iść po moich rodziców.

Nie widziałam tego, ale rozejrzał się na boki.

- Nie powinnaś zostawać tu sama. To niebezpieczne. Nie wiadomo czy jakiś typek nagle nie wyjdzie zza rogu i wiesz.

- To nie wiem jak możesz mi pomóc.

- Może… - zawahał się, sam wątpiąc w słuszność swoich słów. – Może podasz mi swój adres, a ja cię zaniosę??

To było podejrzane.

- A skąd mam wiedzieć, że jesteś uczciwy??

Skierował promień światła na swoją twarz.

- Wyglądam na kogoś kto mógłby ci zrobić krzywdę??

Przyjrzałam mu się dokładnie. Był lekko roztrzęsiony i skołowany. Zwróciłam też uwagę na to, że był w podobnym wieku do mnie. Tak czy siak, czy zgodzę się czy nie, jeśli chciałby mi coś zrobić to zrobiłby to i tak.

- Dobra, podam ci ten adres.

Wiem, że to było nieodpowiedzialne, ale czy miałam jakiś wybór?? No właśnie, nie miałam. Jakbym tu została to też mogłoby się wydarzyć wiele rzeczy, o których nawet nie chciałam myśleć. Chłopak dał mi latarkę, a następnie ostrożnie wziął na ręce.

Z podróży w przeszłość wyrwał mnie głos tego samego chłopaka. Nadal miałam bliznę na kolanie. Oprócz tego, że przy naszym pierwszym spotkaniu był blondynem to nic się nie zmieniło.

- Wszystko w porządku??

- Ne(tak), ne…

- Na pewno??

- Zastanawiałam się co mogłoby się stać gdybyś mnie wtedy nie znalazł na tej ulicy. – Powiedziałam nadal tak jakby trochę nieobecna.

- Nieważne co mogło się stać, ważne, że się nie stało. Nie zaprzątaj sobie tym głowy.

- Pamiętasz miny moich rodziców.

- Bezcenne.

Zaśmialiśmy się, ale to było rozbawienie zmieszane z niepokojem. Niepotrzebnie poruszyłam ten temat, ale teraz za późno było na odwrót.

- Posłuchaj ____. Obiecaj mi, że nie będziesz już o tym myślała. Już o tym kiedyś rozmawialiśmy. Obiecasz??

- Chciałabym, ale nie mogę ci obiecać. Postaram się, ale nie obiecuję, arasso(zgoda, dobrze)??

- Arasso. – Odpowiedział trochę niepewnie.

Odstawił mnie pod same drzwi. Już miał odejść gdy nagle się odwrócił i mnie przytulił. W taki sposób jakby chciał ochronić mnie przed całym złem tego świata, jakbyśmy mieli się więcej nie spotkać, a to byłoby nasze pożegnanie. Odgoniłam od siebie tą fałszywą myśl. Czasem po prostu niespodziewanie ogarniała mnie niepewność. Później rzucił tylko krótkie „Do jutra”, a ja odpowiedziałam tym samym, a następnie zamknęłam drzwi. Rano nie mogłam doczekać się jego przyjścia. Liczyłam, że wczorajsze zmartwienia już odeszły. Na początku wszystko na to wskazywało, ale tylko na początku. Miałam nadzieję, że jeszcze wszystko się ułoży. W mieszkaniu przywitałam się z resztą chłopaków, żeby za chwilę móc zniknąć w pokoju L.Joe.

- Idź się przebierz, żeby nie pobrudzić tych ciuchów.

Podał mi jakąś swoją bluzkę. Już chciałam zapytać o spodnie, ale przypomniało mi się, że przecież miałam założone szorty, a za długa koszulka je zakryje. Poszłam do łazienki.  Swoją bluzkę tam zostawiłam i wróciłam przebrana do pokoju. Podał mi wałek malarski, bo malowanie ścian pędzlem zajęłoby całe wieki. Mało rozmawialiśmy, ale chciałam jakoś przełamać to milczenie.

- Oppa… - Zaczęłam i spojrzałam mu w oczy.

- Tak??

- A co by się stało gdyby te ubrania, które masz na sobie przypadkiem się pobrudziły??

- Nic takiego, a czemu pytasz??

- Odwróć się.

Posłusznie wykonał polecenie. Z podłogi wzięłam średniej wielkości pędzel i namalowałam mu serce na plecach, a w środku napisałam pierwsze litery naszych imion. Tandetne, wiem, ale miałam nadzieję, że chociaż się uśmiechnie.

- Skończyłam. – Powiedziałam zadowolona. – Ale jeszcze wysycha, więc nie ruszaj się zbytnio.

Odwrócił się twarzą do mnie.

- Co ty kombinujesz?? – Zapytał jakoś dziwnie, nieswojo.

- Zobaczysz.

Po jakichś dwudziestu minutach powiedziałam mu, że chyba może już zobaczyć. Ściągnął koszulkę. Nie ukrywam, że w pokoju zrobiło się jakoś goręcej niż wcześniej. Cały czas trzymał ją w dłoniach i badał wzrokiem. Serce z każdą sekundą biło mi szybciej, bałam się jego reakcji. Dlaczego przez tak długi czas nic nie powiedział?? W końcu podniósł wzrok i nasze spojrzenia się spotkały. Odetchnęłam z ulgą gdy w jego oczach znów zobaczyłam tą bezgraniczną radość. Na szczęście mój Byunghun wrócił. Nie obchodziło mnie nic oprócz tego, najważniejsze, że wrócił. Nawet nie zorientowałam się kiedy po moim policzku spłynęła samotna łza. L.Joe podszedł do mnie bliżej, najwyraźniej zaniepokojony tą jedną słoną kroplą. Otarł ją wierzchem dłoni.

- Dlaczego płaczesz?? – Zapytał z niewiadomych dla mnie powodów szepcząc.

- Ze szczęścia.

- A co się takiego stało??

- Jesteś tu ze mną, jesteś tu dla mnie. To chyba wystarczający powód bym mogła płakać ze szczęścia.

Zarumienił się prawie niewidocznie.

- Mimo to nie lubię jak płaczesz. Wolę widzieć cię jak się uśmiechasz.

Był niebezpiecznie blisko, teraz to ja spłonęłam rumieńcem.

- Co jest?? – Zapytał lekko skołowany.

- Nie zapominaj, że jesteś półnagi. – Powiedziałam to tłumiąc chichot.

- Tą bluzkę to ja sobie chyba na ścianie powieszę.

- Właśnie, mieliśmy malować ściany.

- Mogą poczekać, przecież nie uciekną. – Dostrzegłam dziwny błysk w jego oczach.

Pocałował mnie chyba bardziej namiętnie niż zwykle. Usłyszałam trzask zamykającego się okna. Samo się nie zamknęło, mógł to zrobić tylko przeciąg, a żeby powstał przeciąg ktoś musiałby otworzyć drzwi. Gwałtownie odsunęłam się od chłopaka. Zmieszałam się trochę widząc Minsoo z dwojgiem ludzi na oko w wieku moich rodziców. Byunghun ich nie widział, bo stał do nich tyłem. Znów chciał złączyć nasze usta, ale przekazałam, że nie jesteśmy sami. Spojrzał na ludzi, którzy nam przerwali, a oczy niemal nie wyszły mu z orbit.

- Chłopcy mówili, że malujesz pokój i pomaga ci twoja dziewczyna. To ona, tak?? – Zapytała starsza kobieta.

Dopiero w tym momencie to do mnie dotarło. No tak, musiałam wywrzeć świetne wrażenie na rodzicach mojego chłopaka. Oboje byliśmy teraz czerwieni na twarzach.

- Bo… My mieliśmy akurat przerwę i tu jest tak ciepło, więc zdjąłem koszulkę… Mogliście powiedzieć, że mam się was spodziewać. Na pewno lepiej bym się przygotował.

- Gorzej chyba się nie dało. – Wymamrotałam pod nosem.

- Oj, uwierz mi, że się dało.

Rzuciłam mu oburzone spojrzenie i delikatnie uderzyłam w ramię.

- To może ja zrobię Państwu coś do picia, a oni zaraz dołączą?? – Zapytał C.A.P.

Nowi przybysze pokiwali twierdząco głowami i ruszyli za chłopakiem.

- Trochę głupio wyszło, nie?? – Zapytałam, choć znałam odpowiedź.

- Nie przesadzaj. Pierwsze koty za płoty, a ślubu, przecież jeszcze nie bierzemy.

- Co racja to racja. Pójdę się przebrać.

- Poczekam na ciebie.

W łazience jeszcze raz przeanalizowałam jego wypowiedź "Pierwsze koty za płoty, a ślubu, przecież JESZCZE nie bierzemy.” Co niby ma znaczyć to „jeszcze”?? Aż strach się bać. Nie wspomniałam o tym słówku L.Joe. Może sam nie wiedział co powiedział?? Na pewno. Choć jakby się nad tym zastanowić to przecież nie był głupi…

Ten scenariusz chyba posiada rekordową liczbę dialogów, bo nie przypominam sobie, żebym gdzieś indziej ich tyle umieściła. Powiem szczerze, że pomysłu to ja zbytnio nie miałam, a opisów nie ma, bo ostatnio nie mam głowy do takich rzeczy :/ Zauważyłam, że każdy scenariusz z L.Joe mi nie wychodzi. Love Lala, twój mąż jest moim przekleństwem. Mogą pojawić się błędy, bo pisałam po nieprzespanej nocy [w dodatku nieprzespanej z własnej woli XD no w połowie], a że jestem leniwa [to już chyba wiecie] to błędów mi się nie chciało sprawdzać. Po prostu chciałam to skończyć zanim pojadę do przyjaciółki i wyszło jak wyszło. Miałam wielką ochotę dodać jakiś dramatyczny moment [jak zawsze], ale wiem jak lubisz szczęśliwe zakończenia, więc nic tam nie namieszałam. Kiedyś prosiłaś, żeby w jakimś scenariuszu była bitwa wodna [o dziwo nie zapomniałam], więc jest tu, bardzo skrócona, ale jest. Szczerze mówiąc to ten scenariusz nie ma za bardzo sensu. Jeszcze taki krótki wyszedł -.-  Choć napisałam go dzisiaj, więc długość chyba mi wybaczycie. Nie ma to jak narzekanie.... Już wam głowy nie zawracam i czekam na komentarze..
PS: Ostatnio czytałam taką książkę pt. "Chemia Śmierci" i wszystkie pomysły na słodkie scenariusze wyparowały, więc następny będzie chyba smutny, ale jeszcze nie jestem pewna.
Tak z innej beczki. Nowy teledysk Infinite jest boski, piosenka oczywiście też <3