JunQ - Przepraszam, nie wiedziałam...

Scenariusz dla Choi Tucii. Radzę najpierw przeczytać scenariusz z Gunwoo.

JunQ kucnął przy mnie, ale nic nie mówił. Nawet na niego nie spojrzałam, nie miałam siły. Zbyt wiele wydarzyło się tego dnia. Los zbyt wiele mi zabrał, zabrał więcej niż dał. Moja głowa już od godziny spoczywała w dłoniach. Łzy ciągle płynęły, cała się trzęsłam, zrobiło mi się zimno, bo szpitalna podłoga, na której siedziałam była chłodna, a może to moje serce stało się chłodne. Nigdy wcześniej nie czułam się tak źle, nawet wtedy gdy mnie zostawił. Nie, wtedy po prostu zerwał ze mną kontakt, a teraz mnie zostawił, odszedł.

Już go nigdy nie zobaczę, nie w tym życiu. To tak strasznie bolało. Gdybym tylko wiedziała… Nie zmarnowalibyśmy ostatnich chwil.

- ____ chodź, nie możesz tu zostać. – Głos chłopaka był roztrzęsiony, ale także przepełniony troską.

- Nie chce. Zostaw mnie w spokoju. – Powiedziałam stanowczo.

Wydawało mi się, że mogłabym siedzieć tu do końca, do mojego końca.

- Dla mnie to też jest trudne. Gunwoo jest… był moim najlepszym przyjacielem. Wiem co czujesz.

- Właśnie BYŁ, wiesz co to znaczy?? Już z nim nie porozmawiam…

Podniosłam głowę i na niego spojrzałam. Obraz był trochę zamazany, ale w kącikach jego oczu dostrzegłam połyskujące krople, które po chwili spłynęły po bladych policzkach, żeby swoją drogę skończyć spadając z brody.

- On nie chciałby, żebyś płakała. Chodź, dla niego. – Ledwo mówił.

Miał racje, obiecałam że będę silna, że wytrzymam. Gdy wstałam świat nagle zawirował. Junkyu przytrzymał mnie żebym się nie przewróciła. Czułam jakby moja cała chęć życia zniknęła, chyba tak było. Nie chciałam jechać taksówką, bo bałam się, że kierowca będzie wypytywał o to co się stało, a wtedy znów coś by we mnie pękło. Ta droga strasznie mi się dłużyła, między nami panowała cisza. Odprowadził mnie pod same drzwi. Gdy tylko przekroczyłam próg domu od razu pobiegłam do swojego pokoju i trzasnęłam drzwiami. Byłam bezsilna. Chciałam się na czymś wyżyć, wyrzucić z siebie te wszystkie negatywne emocje, smutek, żal, ból, złość. Usiadłam na dywanie, a pusty wzrok wbiłam w nasze wspólne zdjęcie. Więcej ich nie będzie. Nie wytrzymałam.Wstałam, chwyciłam w dłonie ramkę i w przypływie rozpaczy z całej siły rzuciłam nią o ścianę. Szkło rozbiło się z hukiem. Ten odgłos dźwięczał w mojej głowie przez jeszcze kilka minut. Ruszyłam się dopiero gdy zniknął. Schyliłam się, dłonią odgarnęłam ostre kawałki przezroczystego materiału, żeby wziąć tylko fotografie. To nie pomogło. Wszystko zostało takie samo. Nadal byłam sama, nie przywrócę go do życia. Schowałam zdjęcie pod poduszkę. Miejsce na jasnym prześcieradle gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się moja ręka teraz były czerwone plamy. Przeniosłam wzrok na swoje dłonie. Czerwony płyn swoje koryto miał w kilku ranach na palcach prawej ręki.. Widocznie za mocno ścisnęłam szkło. Nawet nie wiedziałam kiedy to się stało, nawet nie poczułam. Ten ból był niczym w porównaniu do tego, który rozrywał mnie od środka. Poszłam po jakiś bandaż i obwiązałam dłoń. Na całe szczęście rodzice pojechali do babci. Sprzątnęłam pozostałości ramki i położyłam się. Tak bardzo chciałam zasnąć i się nie obudzić, tak bardzo chciałam z nim być. Dręczona tymi myślami zapadłam w upragniony sen. Koszmary nie dawały mi spokoju. Tak naprawdę to nie były koszmary, to były wspomnienia, ale świadomość, że już nigdy się nie powtórzą była prawdziwą udręką. Kładłam się z płaczem, obudziłam się także z płaczem. Nie dawał mi on ulgi, ale nie mogłam zatrzymać łez. Szczypały mnie oczy, miałam dość, a to dopiero pierwszy dzień.  Do południa leżałam w łóżku i pewnie bym  z niego nie wyszła gdyby nie dzwonek do drzwi. Nie miałam wątpliwości do tego kto zakłócał mój „spokój”. Bez pośpiechu ruszyłam w kierunku drzwi wejściowych i otworzyłam je.

- Cześć…

- Cześć, po co przyszedłeś??

- Chciałem zobaczyć jak się trzymasz.

- A jak niby mam się trzymać?? Tylko nie mów, że wszystko się ułoży, bo oboje wiemy, że to nieprawda.

- Może mógłbym ci jakoś pomóc??

- Jak??

- Nie wiem… Po prostu mi też nie jest łatwo i pomyślałem, że może moglibyśmy wspierać się nawzajem. Tak chyba będzie dla nas lepiej.

Miał racje. Po tragicznym wydarzeniu gdy człowiek siedzi sam w czterech ścianach przychodzą mu do głowy czasem różne, głupie pomysły. Wpuściłam go do domu. Siedzieliśmy w salonie. Przez przypadek zauważył bandaż na mojej prawej dłoni.

- Co ty sobie zrobiłaś?? – Zapytał z wyrzutem.

- To przez przypadek, naprawdę.

- Ale nie kłamiesz??

- Aniyo(nie).

Do wieczora zamieniliśmy zaledwie parę zdań, przez większość czasu milczeliśmy. Szczerze to nie mogłam się doczekać kiedy sobie pójdzie. Nie miałam ochoty z nikim rozmawiać. Do jedzenia też mnie nie ciągnęło. Wypiłam szklankę wody i znów poszłam spać. Tylko w snach mogłam go spotkać. Dni, a nawet tygodnie przelatywały mi przez palce, nie robiłam nic oprócz chodzenia do szkoły. Nic już nie miało sensu…  Junkyu często do mnie dzwonił, ale ja odrzucałam połączenia. Za bardzo mi go przypominał, choć nie byli podobni. Rodzicom powiedziałam co się stało, zrozumieli że muszę wszystko poukładać. Pewnego wieczoru uznałam, że jednak wypadałoby kiedyś wyjść na spacer. Z nieba leciały małe krople. Deszcz w jakimś stopniu ukoił moje zszargane nerwy. Moje ubrania stawały się coraz bardziej mokro, a mi było coraz bardziej zimno. Spojrzałam na połyskujący w tej szarości pierścionek. Uśmiechnęłam się blado. Szłam przed siebie, choć nie było to łatwe. Z każdym kolejnym krokiem słabłam na duchu. Najlepiej byłoby się stąd wyprowadzić, bo chyba z Gunwoo byłam w każdym miejscu w tej okolicy. Wszystko wracało. Minęłam jakiś most. Zawróciłam. Położyłam łokcie na barierce i wpatrywałam się w ciemność. W jednej chwili ogarnęła mnie chęć, żeby skoczyć. Ta wizja była na swój sposób atrakcyjna. Nie musiałabym się męczyć. Rozpadało się mocniej. Deszcz dudnił o metalową barierkę, odbijał się echem w mojej głowie. Nogę włożyłam między szczebelki. Było strasznie ślisko, ale ja naprawdę byłam zdesperowana. Miałam dość, nie widziałam już dla siebie szansy. Udało mi się przejść na drugą stronę, teraz chłód metalu czułam na plecach. Na tym skrawku ziemi nie mieściły się nawet całe moje stopy.Wystarczy się puścić. To niewiele. Zamknęłam oczy, wzięłam głęboki oddech. Nagle do usłyszałam, że ktoś mnie woła. Na pewno mi się wydaje.Ten głos był wyraźny i stawał się coraz głośniejszy. Przez ulewę nie rozpoznałam go od razu. Rozluźniłam uścisk na jednym ze szczebelków.

- Co ty robisz!? Chodź tu, zawróć. Jebal(błagam)!!

Chłopak był jeszcze daleko. Nie zwracałam uwagi na jego słowa. Myślałam, że to będzie łatwiejsze. Nie potrafiłam skoczyć, nie potrafiłam nawet spaść.  Jego dłoń z wielką siłą zacisnęła się na moim nadgarstku.

- Odbiło ci?? Dzisiaj sobie nie popływasz.

Spojrzałam na niego zdenerwowana. Szarpnęłam ręką, a przez to straciłam równowagę. Pięty ześlizgnęły się z podłoża. Byłam od niego słabsza, więc ta próba uwolnienia się tak naprawdę nic nie dała.

- ____ daj mi drugą rękę!!

Nie wykonałam jego polecenia. Chciałam, żeby puścił. Zamiast spadać w dół byłam ciągnięta ku górze. Coś jeszcze mówił, ale ja byłam jakby nieobecna. Nie rozumiałam co działo się wokół mnie. Po kilku minutach stałam tam gdzie na samym początku. Można powiedzieć, że stałam. JunQ  przyciskał mnie do siebie, gdyby nie to zapewne bym się przewróciła.

- Co ty chciałaś zrobić?? Nie pomyślałaś jakby czuli się twoi rodzice?? Jakbym ja się czuł?? Zachowałaś się jak egoistka. Nie rób tego ani niczego podobnego nigdy więcej, proszę. Straciłem już przyjaciela, ciebie muszę chronić, obiecałem mu to.

Nie patrzyłam na jego twarz, ale słyszałam, że płakał. Zrobiło mi się głupio i przykro. Znów miał rację, a ja naprawdę zachowałam się egoistycznie, zraniłabym wszystkich i czuliby się tak jak ja teraz, a nikomu tego nie życzyłam.

- Przepraszam… - Wyjąkałam po chwili.

Puścił mnie. Drżącą dłonią wytarłam słone krople z jego policzków.

- Nie przepraszaj. Rozumiem, że wydaje ci się, że wszystko się dla ciebie skończyło, ale to nieprawda. Jeszcze kiedyś to zrozumiesz.

- Późno się zrobiło, lepiej wrócę do domu. – Zmieniłam temat.

- Obiecaj.

Spojrzałam głęboko w jego oczy, tak jakbym chciała dotrzeć do jego duszy.

- Obiecuje.

Powinnam się już odwrócić i odejść tak jak miałam w planach, ale nadal uparcie wpatrywaliśmy się w siebie. Zdążył się już pozbierać. Chyba po raz pierwszy spojrzałam na niego nie jak na brata, ale jak na mężczyznę.

- Jutro muszę wstać do szkoły, cześć. – Rzuciłam oschle na pożegnanie.

- Jutro jest sobota.

Zastanowiłam się przez chwile. Ciekawe kiedy straciłam rachubę czasu.

- Tak czy siak już się z tobą żegnam.

- Na pewno idziesz do domu??

- Tak…

Spojrzał podejrzliwie, ale nic nie powiedział. Ruszyłam w drogę powrotną. Deszcz powoli zaczynał słabnąć, ale zastąpił go zimny wiatr. Pewnie nieźle się rozchoruje. Prawie się nie pomyliłam. Faktycznie rano nie czułam się najlepiej, ale gorączki nie miałam. Bolało mnie gardło i męczył katar. Znów dom był pusty, rodzice poszli do pracy. Wczorajszej nocy wiele sobie uświadomiłam. Może jeszcze mogę być szczęśliwa?? Jakby nie patrzeć to Gunwoo tego chciał. Mimo to spotykając się z kimś czułabym, że go zdradzam. Moje myśli były naprawdę strasznie poplątane. Z jednej strony za nim tęskniłam, ale z drugiej nie chciałam cały czas rozpaczać po jego stracie, bo świetnie zdawałam sobie sprawę z tego, że już nie wróci. Bezsens. Poszłam coś zjeść. Właśnie miałam ugryźć przed chwilą sporządzoną kanapkę gdy dźwięk pukania do drzwi rozbiegł się po mieszkaniu. Wstałam lekko sfrustrowana od stołu. Szczerze mówiąc to byłam prawie pewna kto mnie odwiedził, to było oczywiste.

- Wejdziesz??

Nie odmówił. Był zdziwiony moją nagłą przemianą, ale co tu dużo mówić, ja także.

- Co ty taka szczęśliwa jesteś??

- To źle??

- Nie, wspaniale. Tak tylko pytam.  Ciesze się, że już lepiej się czujesz.

- Lepiej to za dużo powiedziane, ale chciałabym, żeby moje życie chociaż w jakimś stopniu wróciło do normy.

Uśmiechnął się blado.

- Nie obrazisz się jak dokończę, a tak dokładniej zacznę śniadanie??

- Nie. W sumie to też zgłodniałem.

- Wiesz gdzie jest lodówka, obsłuż się.

- Ale ja myślałem, że może…

- Że niby ja mam ci zrobić coś do jedzenia?? Nie żartuj. Duży jesteś, dwie rączki masz, dasz sobie radę.

Westchnął zawiedziony, ale po kilku minutach siedział naprzeciwko mnie pochłaniając z niewyobrażalną prędkością dopiero co przygotowaną kanapkę. Skończył jeść szybciej niż ja. Nawet nie wiem kiedy samotna łza spłynęła po moim policzku. Spojrzał zatroskany. Przy tym samym stole siedziałem z NIM. Wytarłam ją pospiesznie. Nie chciałam znów płakać, z każdą łzą traciłam kawałek siebie, traciłam miłe wspomnienia związane z Gunwoo, a one były mi potrzebne. Nie byłam gotowa, żeby zapomnieć i wątpiłam, że kiedyś będę gotowa.

- Nie martw się tak. Wiesz, że możesz na mnie polegać, prawda??

- Tak, zawsze mogłam.

Dosłownie zawsze. Znaliśmy się od podstawówki i z każdym problemem zawsze przychodziłam do niego. Jeszcze nigdy mnie nie zwiódł. Jeśli coś szło nie po mojej myśli to albo mnie wspierał słowami, które gdyby płynęły z innych ust zabrzmiałyby banalnie, ale wypowiedziane przez niego podnosiły mnie na duchu albo starał się mnie rozśmieszyć i odciągnąć uwagę od problemów. Teraz nie było inaczej. Właśnie pokazywał mi chyba najgłupsze miny jakie w życiu widziałam. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. To bardzo miłe, że tak się starał. Gotów był zrobić z siebie kretyna tylko po to, żeby wywołać uśmiech na mojej twarzy i w wielu przypadkach to mu się udawało. Gdy zaczęłam spotykać się z jego najlepszym przyjacielem -  którego sam mi przedstawił - nasze kontakty stopniowo się rozluźniały, bo nie miałam już tak dużej ilości wolnego czasu, ale on nikt nie robił mi z tego powodu wyrzutów. Cieszył się moim szczęściem. Może czuł coś więcej niż ja, a może po prostu byliśmy ze sobą tak bardzo zżyci. Byliśmy, ale już nie jesteśmy. Każdą możliwą chwilę spędzałam z Gunwoo, a o nim prawie zapomniałam. Powinnam dbać o naszą przyjaźń, ale wtedy nie zdawałam sobie z tego sprawy. Czy to źle, że w mojej głowie był tylko mój chłopak?? Nie, ale złe jest to, że pozwoliłam JunQ się od nas oddalić. Zabrałam mu przyjaciela. Został sam. Nie raz do mnie dzwonił, bo potrzebował rozmowy, a ja zbywałam go, bo wolałam miło spędzić dzień. On nigdy tak nie zrobił, zawsze był gdy go potrzebowałam. Prawda jest okrutna. Od dwóch lat przychodziłam do niego jedynie wtedy gdy miałam problem. Teraz nadarzyła się okazja, żeby odbudować starą znajomość, ale co musiało się stać, żebym zrozumiała, że miłość i przyjaźń są tak samo ważne. Musiałam stracić ukochaną osobę. Nie zasłużył na samotność, z którą go zostawiłam. Uśmiech natychmiastowo zniknął, a następnie spojrzałam na niego smętnie. Był skołowany, jeszcze przed chwilą się śmiałam.

- Przepraszam, tak strasznie mi teraz przykro…

-____ za co przepraszasz??

- Za wszystko. Za to, że nie potrafiłam znaleźć dla ciebie nawet kilku minut dziennie. Za to, że nie obchodziły mnie twoje zmartwienia. Gdybym wtedy się nad tym zastanowiła…

- Niczego by to nie zmieniło. Nie chciałem niszczyć waszego szczęścia. – Powiedział to poważnym tonem, którego zazwyczaj nie używał.

- Ja naprawdę nie zdawałam sobie sprawy z tego jak cię raniłam…

- Nadal ranisz.

Jego wzrok był wbity w podłogę. Czyli jednak on liczył na coś więcej…

- Przepraszam, nie wiedziałam. Nie zauważyłam…

- Nigdy nie zauważałaś, ale wtedy całkowicie przestałaś widzieć. Stałem się dla ciebie, dla was niewidzialny, nieistotny.

Sama myśl o tym jak potwornie musiał się czuć bolała. To był mój błąd. Dla niego ten błąd był straszny w skutkach.Opuściliśmy go, a to, że zrobiliśmy to nieświadomie niczego nie zmieniało, to była moja wina.

- Dlaczego nic nie powiedziałeś??

- Byliście idealną parą, a ja nie chciałem wchodzić między was, wtrącać się w wasze życie. Wolałem nie przeszkadzać, a jeśli, któreś z was mnie akurat potrzebowało pojawiałem się z dobrą radą. Tak było lepiej dla was, a mi zawsze najbardziej zależało na twoim szczęściu. Nawet jeśli miało się to dla mnie skończyć w ten właśnie sposób.

- Jak to możliwe, że nigdy nic nie zauważyłam?? Nawet przez myśl mi nie przeszło, że ty mogłeś się we mnie z…

- Zakochać?? Spokojnie, to nie trwa od początku naszej znajomości. Przepraszam, nie powinienem. Nie chciałem zniszczyć naszej przyjaźni.

- Nie zniszczyłbyś jej. Nie wiem co powiedzieć.

- To nieważne, zapomnij.  Ja już lepiej pójdę.

Nie zatrzymywałam go. Było już za późno. Oczywiście to nie tak, że nie kochałam Gunwoo. Wydaje mi się, że on wiedział. Na naszym pożegnaniu co chwilę spoglądał na JunQ. Za późno na przeprosiny, niczego już nimi nie naprawię, zbyt dużo się wydarzyło. Kilka kolejnych dni było istną udręką. Nie mogłam myśleć o niczym innym, dręczyły mnie wyrzuty sumienia. Wiedziałam, że on już nie zadzwoni, na pewno nie pierwszy. Musiałam się przełamać i do niego pójść. Szczęściu czasem trzeba pomóc, prawda?? Stojąc przed drzwiami jego mieszkania chciałam zawrócić, ale nie mogłam odpuścić, nie teraz. Nieśmiało uderzyłam w nie trzy razy. Nie czekałam nawet dwóch minut, ale czas dłużył się w nieskończoność. Otworzył drzwi, ale się nie odezwał. Unikał mojego wzroku.

- Powinniśmy o tym porozmawiać.                              

- Niby po co?? Przyzwyczaiłem się już do tego, że nie jestem w twoim typie.

- Ale ja nic takiego nie powiedziałam.

Moje oburzenie zaskoczyło nawet mnie.

- Nie dam rady bez ciebie.

- Szkoda, że dopiero teraz zdajesz sobie z tego sprawę. Jaki dziś masz problem?? Zła ocena czy może jakaś kłótnia ze znajomymi?? – Zapytał ironicznie.

- Kłótnia z najlepszym przyjacielem. Ta sytuacja mnie dołuje, ale jeśli on nie będzie chciał ze mną rozmawiać to zrozumiem. Ma do tego prawo. Zrozumiem jeśli zerwie ze mną wszelkie kontakty, ale proszę o jedno, o szczerą rozmową. Jest może w domu??

Wpuścił mnie do mieszkania. Staliśmy w przedpokoju. Jego głos był zimny jak nigdy. Pierwsza część tej wymiany zdań nie była przyjemna, powiedział wszystko co leżało mu na sercu. Przez tak długi okres czasu trochę się tego nazbierało.

- Wiem, że to głupie, ale może moglibyśmy spróbować jeszcze raz. Od początku.

- Chcesz??

- Chyba tak. Gdyby mi nie zależało to pewnie bym tu nie przyszła.

Obdarzył mnie uśmiechem, nawet nie wiedziałam jak mi tego brakowało.

- Skoro już pytasz czy będę twoim chłopakiem to nie wypada odmówić.

- Czyli??

- Czyli…

Chwycił moje dłonie i przyciągnął do siebie. Pochylił się i mnie pocałował.

- Ale nie będziesz zły jeśli zostawię zdjęcia, pamiątki i… pierścionek?? – Zapytałam z niepokojem.

- Nie. Wiem, że nigdy nie będę tak ważny jak on, ale wiem też, że mimo to moje uczucia się nie zmienią. Nie musisz się tym martwić, ja naprawdę wszystko rozumiem.

Tego dnia rozpoczął się dla mnie nowy rozdział życia. Czasem opłaca się ryzykować… 

Mało JunQ w tym scenariuszy, ale tak jakoś wyszło.Tucia nie wiem czy taki scenariusz ci odpowiada. Pewnie się zorientowaliście, że już nie można zamawiać scenariuszy. Trochę się ich nazbierało, a mianowicie 48 [nie licząc tego] i jeszcze wypadałoby dodawać rozdziały na drugiego bloga. Wena mnie nie chcę, więc nie potrafię określić kiedy mniej więcej coś napiszę. Czekam na wasze szczere opinie, a przy tym scenariuszy akurat można mi wiele wypomnieć.