Rap Monster - I’m Sorry for being an Idol

Scenariusz dla Joy Tucii Clifford. 

  Za jakie grzechy ja się tu znalazłam? Do diabła, zemszczę się. Nigdy nie ufaj waszym wspólnym znajomym. Warto zapamiętać. Teraz wróćmy do początku.

- Hej, ____ - powitała mnie z wielkim uśmiechem przyjaciółka. – Już myślałam, że nie przyjdziesz.

- Ja? Miałabym przegapić twoją domówkę?

Roześmiała się i wpuściła mnie do domu. Impreza dopiero zaczynała się rozkręcać.

- Napijesz się czegoś? – zapytała szybko.

- Naleję sobie wody – odparłam i skierowałam się w stronę kuchni, ale zostałam zatrzymana.

- Wody? Co się z tobą stało przez tydzień?

- Ostatnio trochę za bardzo zabalowałam. Nie mam zamiaru leczyć kolejnego kaca. – Rozejrzałam się w poszukiwaniu jakiejś znajomej twarzy, ale większości osób chyba nie znałam.

- Cóż… - Poprawiła fryzurę. – W takim razie będziesz musiała przetrwać to na trzeźwo.

Już wtedy powinnam zorientować się, że coś się szykuje. Myślałam, że chodzi jej po prostu o imprezę. Pomyliłam się i to bardzo mocno.

  Po drodze do kuchni zauważyłam kolegę z zespołu Namjoona. Powinno mnie to skłonić do przemyśleń, ale nie miałam ochoty nawet zacząć się zastanawiać się nad tą sprawą. Nalałam sobie szklankę wody i wypiłam prawie całą od razu. Schodziło się coraz więcej gości. Przeszłam do obszernego salonu i przywitałam się z kilkoma znajomymi twarzami. Nie rozmawiałam z nimi zbyt długo, bo podeszła do mnie przyjaciółka razem ze swoim chłopakiem.

- ____, musimy ci coś pokazać – powiedziała moja przyjaciółka z dziwnym blaskiem w oczach.

- Ale musicie to zrobić we dwójkę? – zapytałam podejrzliwie.

Jiho wzruszył ramionami i zaśmiał się tajemniczo. Jego zespół zadebiutował już dość dawno, dlatego chłopak nie miał zbyt wiele czasu dla starych znajomych i mojej przyjaciółki, ale jakoś to przetrwali i ciągle wyglądali na szczęśliwych. Gdy patrzyłam na nich, robiło mi się od razu cieplej na sercu, ale też byłam trochę zazdrosna o ich związek. Tak troszeczkę.

  Zaprowadzili mnie pod pokój gościnny.

- Wejdź do środka i sama zobaczysz.

Otworzyłam drzwi i nieopatrznie weszłam do pomieszczenia. Natrafiłam na wzrok chłopaka, który był zaskoczony moim widokiem tak samo, jak ja jego. Byłam zbyt zdziwiona, by myśleć trzeźwo.

- Tylko nas później nie zabijcie. – Wybudził mnie głos przyjaciółki.

- Miłej zabawy – rzucił Jiho.

Odwróciłam się, żeby dopaść drzwi, ale one zamknęły się z głośnym trzaskiem. Później rozległ się dźwięk przekręcanego klucza. Bezsilnie szarpnęłam za klamkę, choć wiedziałam, że to nic nie da. Oparłam czoło o drzwi. Nie chciałam z nim rozmawiać, rozstaliśmy się w kiepskiej atmosferze. Męczyło mnie to, ale ta konfrontacja była niepotrzebna. Teraz nie było od tego ucieczki.

  Jak ja mogłam dać się tak podejść? W końcu, wcześniej biorąc głęboki oddech, odwróciłam się twarzą do blondyna. Teraz siedział na łóżku i mierzył mnie wzrokiem. Wyglądał na tak samo niezadowolonego z tego spotkania jak ja. Może nawet bardziej niż ja. Jasne włosy opadały mu na czoło. Patrzył na mnie tymi czarnymi oczami.

- Cześć – rzucił niechętnie.

- Cześć – odparłam tym samym tonem, co on.

Oparłam się plecami o drewniane drzwi. Nie miałam zamiaru siadać obok niego. Milczeliśmy przez bardzo długą chwilę.

- Wiedziałaś?

- Że nas tu ściągną? Wyglądam jakbym wiedziała? – zapytałam, mrużąc oczy.

- Nie wiem. Nie wiem, kiedy mówisz prawdę.

Westchnęłam ciężko i przeszłam kawałek. Usiadłam na podłodze, w kącie. Wtedy chłopak wstał i podszedł do drzwi. Zacisnął dłoń na klamce i mocno szarpnął. Drzwi niestety otwierały się do środka pomieszczenia, przez to nie można ich było nawet wyważyć. Zaczął w nie uderzać pięścią i krzyczeć, żeby nas wypuścili. Nawet gdyby słyszeli, to by tego nie zrobili, a na pewno nie słyszeli, bo nawet tutaj muzyka była naprawdę głośna.

- Odpuść sobie – mruknęłam po jakichś pięciu minutach.

Spiorunował mnie wzrokiem. Po chwili jednak odsunął się od drzwi i przeszedł w róg, który znajdował się  po przekątnej mojego. Wiedziałam, że usiadł, bo zniknął mi z oczu. Zasłaniało go łóżko. To, że się nie musiałam na niego patrzeć, było pokrzepiające.

- Dawno się nie widzieliśmy – rzucił nagle.

- Tia… trochę minęło.

Nie pamiętałam ile dokładnie, ale na pewno ponad rok. Podciągnęłam kolana do piersi i oparłam na nich brodę.

  Minęło jakieś kolejne pół godziny ciszy. Impreza pewnie trwała w najlepsze. Mogłam zażyczyć sobie jednak coś mocniejszego niż woda.

 - Żałujesz?

- Że zerwaliśmy?

- Że ty ze mną zerwałaś – powiedział chłodno.

- Ale nie zerwałam z tobą lekką ręką, bez powodu – odparłam szybko na swoje usprawiedliwienie. Ugryzłam się w język, nie musiałam się przed nim tłumaczyć. Już wcześniej sobie wszystko wyjaśniliśmy.

- Wiem, ale nie o to pytam.

Odpowiedź na to pytanie nie była oczywista. Musiałam się mocno zastanowić, ale nie dało mi to zbyt wiele.

- Nie wiem, tak i nie.

- Aha – bąknął beznamiętnie.

Kolejne długie minuty ciszy. Wyciągnęłam nogi przed siebie.

- A ty? – zapytałam w końcu.

- Tak jak ty.

Gdy stąd wyjdę, zabiję moją przyjaciółkę i jej chłopaka.

  Kilkanaście minut ciszy. Nie mieliśmy o czym rozmawiać.

- Zjadłbym noodle… - rzucił zmęczonym głosem  -… albo mięso.

- Już myślałam, że tylko ja myślę o jedzeniu.

Chłopak zaśmiał się cicho, ale zaraz ucichł na dobre. Pewnie był zły na siebie za to, że nie utrzymał powagi. Przymknęłam oczy i zaczęłam zastanawiać się, kiedy nas stąd wypuszczą. Nie wiem, ile czasu już minęło, ale chyba sporo.

- ____?

- Hmm? – Nie chciało mi się odpowiadać. Fakt, że wypowiedział moje imię był dziwny. Ja chyba miałabym problem z swobodnym powiedzeniem tego.

- Słyszałaś jakąś z naszych piosenek? – zapytał trochę nieśmiało.

Zamrugałam gwałtownie i zorientowałam się, że blondyn znów siedzie na łóżku i mi się przygląda. W jego oczach nie było już tej złości, co na początku, ale nadal było widać, że chce się stąd jak najszybciej ulotnić.

- Słyszałam – odparłam, przecierając oczy dłonią.

- I co myślisz?

- Są… okay – odrzekłam wymijająco, a wtedy jego twarz znów stała się nieprzenikliwa. No trudno. Nie powiem mu, że słyszałam większość ich piosenek, bo uzna, że zrobiłam to ze względu na niego, a…wcale tak nie było. Po prostu byłam ciekawa, jakie są. – No, niektóre mi się podobały – wyrzuciłam w końcu.

- Tak? – wyraźnie się ożywił. – Które?

- Co cię tak to interesuje? Myślałam, że nie chcesz ze mną gadać.

- W sumie, masz rację. – Opadł na poduszki, a ja w tej chwili strasznie mu zazdrościłam. Od tego siedzenia na podłodze wszystko mnie bolało. To łóżko musiało być wygodne… Nieważne, nie powinnam o tym myśleć, bo to tylko mi zaszkodzi. Podniosłam się lekko i oparłam plecami o drugą ścianę.

  Kolejne ciche minuty.

- Wygodnie ci tam? – zapytał, nie podnosząc się.

- Bardzo – mruknęłam sarkastycznie.

- To dobrze – odparł niemal wesoło.

Zacisnęłam zęby i powstrzymałam się od niecenzuralnych słów. Zwiesiłam nisko głowę i zamknęłam oczy. Jeśli zasnę, nie będę musiała z nim rozmawiać.

- Dobra, nie będę taki. – Spojrzałam na niego w momencie, gdy zszedł z łóżka i przeniósł się na podłogę. – Siadaj.

Chciałam mu pokazać, że nie potrzebuje jego litości i mogę zostać tutaj, ale w końcu podeszłam do mebla i z cieniem uśmiechu na ustach położyłam się na miękkim materacu.

- Dzięki.

- Nie ma za co. – W jego głosie pobrzmiewała krystaliczna szczerość.

Po jakimś czasie przekręciłam się tak, że z jednej strony łóżka zwisała mi głowa, a z drugiej nogi. Przez to, że akurat nie pomyślałam, teraz widziałam Namjoona do góry nogami.

- Myślisz, że kiedyś nas wypuszczą? – zapytał.

- Ciebie muszą, bo inaczej ludzie cię wytropią i uwolnią – odparłam bez namysłu. – Jak to jest być idolem?

- Naprawdę chcesz o tym słuchać?

- To aż taki zły pomysł?

- Nie. – Zrobił długą pauzę. – Czasami jestem tym zmęczony. – Gdy to mówił, obróciłam się na brzuch, bo czułam, że moja twarz jest już cała czerwona. – Ale kocham to i nie wyobrażam sobie teraz innego życia. Najlepsza jest ta energia, którą dostajemy od fanów. Rozumiesz? – Spojrzał mi prosto w oczy.

- Chyba tak – odrzekłam cicho. Nasze twarze dzieliły jakieś dwa metry. Niby to dość sporo, ale nie spodziewałam się, że jeszcze kiedyś będę w stanie zbliżyć się do niego na odległość mniejszą niż dziesięć metrów, choć to ja zerwałam. W sumie, to oboje zostaliśmy zmuszeni do tego spotkania i mimo początkowej niechęci, chyba zaczęliśmy się przed sobą otwierać. – Mimo że już cię nie lubię, to jednak cię szanuję – powiedziałam, nie odwracając wzroku.

- Nie lubisz mnie? – zapytał tonem, którego nie potrafiłam rozszyfrować.

Westchnęłam i oparłam brodę na wewnętrznej stronie dłoni.

- Nie tak, jak kiedyś.

- Ale dlaczego mówisz mi, że mnie szanujesz? Ja ciebie oczywiście też, ale nie rozumiem, dlaczego to mówisz. – Jego czarne oczy wpatrywały się w moje długo i bezwstydnie. Nie przeszkadzało mi to i nie zamierzałam tego przerywać. To było prawie jak chwilowy powrót do przeszłości.

- Szanuję cię jako artystę, bo nadal jesteś sobą i trzymasz się swoich przekonań.

Uśmiech zakołysał się na jego ustach i pozostał tam na dłuższą chwilę.

- Staram się.

- Nie wątpię. – Odwzajemniłam uśmiech trochę mimowolnie.

Zaczęłam zastanawiać się, czy nasi znajomi w tej chwili nas podsłuchają. I tak by nic nie usłyszeli. Muzyka była zbyt głośna. Wyciągnęłam telefon i sprawdziłam godzinę. Siedzieliśmy tu już prawie trzy godziny, a impreza nadal trwała w najlepsze. Może skończy się za kolejne trzy, a może potrwa jeszcze dłużej.

- Porozmawiajmy o nas – zaproponował nagle.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

- My jesteśmy przeszłością – odparłam łagodnie.

- Wiem, wiem. Ale dlaczego właściwie tak się stało?

- Namjoon… - urwałam raptownie. - Czy mam mówić Rap Monster?

- Po imieniu, proszę.

- Nie miałeś dla mnie czasu, a ja nie miałam już siły. Wiedziałam, że i tak skończymy w ten sposób. Namjoon, jesteś idolem, a ja tylko zwykłą dziewczyną –  trochę plątałam się w wyjaśnieniach. Teraz to nie brzmiało tak sensownie, jak kiedyś. – Na dodatek, wiesz, jak reagują niektóre fanki na wieści o związkach swoich biasów.

- Może i masz rację – stwierdził trochę niechętnie.

Spojrzałam na niego uważniej. Coś mi się tu mocno nie zgadzało. Wyglądał na zmartwionego i zagubionego. Wzrok wbijał w podłogę. Dziwnie było rozmawiać ze swoim byłym chłopakiem, wiedząc że teraz jest on idolem i całe grono dziewczyn oddałoby naprawdę wiele, by być tu z nim zamkniętą zamiast mnie.

- Oppa, czy ty nadal…?

- Czy nadal cię kocham? – To było takie bezpośrednie. Chłopak tylko lekko wzruszył ramionami. – Nie wiem.

Zapadła niezręczna cisza. Zachowywaliśmy się prawie tak, jakbyśmy nie znali się osobiście, ale dużo o sobie nawzajem wiedzieli.

- Tak naprawdę, to znam wasze wszystkie piosenki i większość lubię. – Zarumieniłam się lekko.  Już nie miałam po co kłamać.

- Naprawdę? – Od razu się ożywił. – To miłe. Dlaczego nie powiedziałaś mi tego od razu?

- Nie wiem – skłamałam. Usiadłam na podłodze naprzeciw niego i oparłam się plecami o łóżko.

- Myślisz o mnie czasem? – Nagle zmienił temat. – Albo o nas? – Wiedziałam, co chciał usłyszeć. Prawdę. Nie byłam pewna, czy aby na pewno mogę mu ją dać. Po co rozdrapywać stare rany?

- Od czasu do czasu mi się zdarzy. A ty?

- Na okrągło – odparł bez zastanowienia i po jego minie było widać, że tego nie żałował. To, że mówienie tego, co czuje, przychodziło mu z taką łatwością, trochę mnie szokowało. Nigdy nie był zbyt wylewny w okazywaniu emocji. – Codziennie. Podczas każdego występu zastanawiam się, czy jesteś chociaż odrobinę ze mnie dumna.

- Namjoon… - Głos ugrzązł mi w gardle. Wzięłam głęboki oddech i spróbowałam jeszcze raz. – Namjoon, jasne, że tak.

- Właściwie to dzięki tobie tu jestem.

- Wcale nie. Dzięki samemu sobie i zespołowi – zaprzeczyłam natychmiastowo.

- Właśnie, że tak. – Jego czarne oczy wpatrywały się w moje z pewnością siebie i przekonaniem, że to on ma rację. – Gdybyś kazała mi wybrać między tobą a wytwórnią, to wybrałbym ciebie i nadal byłbym znany jak Runch Randa, a nie Rap Monster z BTS.

- Nie mogłam kazać ci wybierać. Przecież wiedziałam, jak zależy ci na tym debiucie. – Głos zaczynał mi się łamać. Wracanie do tych dni, w których podejmowałam tę trudną decyzję o rozstaniu, było bolesne.

- Ale wiedziałaś też, jak zależy mi na tobie. – Przysunął się trochę bliżej mnie. – Po naszym rozstaniu zastanawiałem się, czy w ogóle mnie kochałaś. Przez jakiś czas myślałem, że nie. – Ton jego głosu zmieniał się co chwilę, jakby był trochę rozchwiany emocjonalnie. Może naprawdę był. – Byłem na ciebie zły. Później zrozumiałem, że zerwałaś ze mną, żebym mógł poświęcić się pracy. Pod koniec naszego związku traktowałem cię drugoplanowo. Przepraszam. – Jego czarne oczy stały się bardziej wilgotne niż zwykle. – Ciągle zastanawiam się, jakby to było, gdybym nie pozwolił ci wtedy odejść.

- Myślę, że gorzej.Raczej byśmy ze sobą długo nie wytrzymali, gdybym postawiła ci ultimatum.

- Może masz rację. Jak zawsze. – Uśmiechnął się smutno. Ten widok do końca mnie zmiękczył. - I’m Sorry for being an Idol… – zanucił do jakiejś nieznanej mi melodii i przysunął się do mnie jeszcze bardziej. Teraz był na wyciągnięcie ręki.

- Dlaczego to robisz? – zapytałam z wielką gulą w gardle.

- Bo nie potrafię inaczej.

Jego twarz zbliżała się do mojej z każdą kolejną sekundą. Patrzyłam na niego z mieszanką zagubienia, przerażenia i zaskoczenia w oczach, ale on nic sobie z tego nie robił.

- ____, ja…czasami chcę wrócić do tego, co było. Wiele razy chciałem do ciebie zadzwonić albo spotkać się, ale zawsze tchórzyłem. – Zatrzymał się, gdy nasze usta dzieliła już odległość mniejsza od dwudziestu centymetrów.

- Też zdarzało mi się o tym pomyśleć, ale nigdy nie mogłam się przemóc, by wykonać ten pierwszy krok – wyszeptałam, ledwo panując nad głosem. Nie zdziwiłabym się, gdyby w tym momencie zadzwonił mój budzik i obudziłabym się w swoim łóżku, bo ta sytuacja była co najmniej nierealna. Jeszcze parę godzin temu nie mogłam na niego patrzeć, a teraz był tak blisko, że modliłam się, aby nie wyczytał z moich oczu wszystkich myśli, które przebiegały mi przez głowę.

  Chłopak zaśmiał się cicho.

- Wychodzi na to, że musieli nas tu ze sobą zamknąć, żebyśmy w końcu ze sobą porozmawiali. – Przez jego ciepły uśmiech niemal się roztopiłam.

- Tak, chyba tak. To głupie. – Odwzajemniłam uśmiech. Czułam się prawie tak, jak na początku naszego związku. Trochę niezręcznie, ale mimo to dobrze. Moglibyśmy do tego wrócić, a przynajmniej teoretycznie.

- Chciałbym móc dzielić się z tobą wszystkim i móc martwić się, czy wszystko u ciebie w porządku, wiedząc, że mi odpowiesz – mówił coraz ciszej i znów zaczął pomniejszać dzielący nas dystans. Nie protestowałam. Często po naszym zerwaniu zastanawiałam się, czy aby na pewno dobrze postąpiłam, ale na to pytanie nie było jednej odpowiedzi.

- Też bym tego chciała. – Zdążyłam tylko tyle powiedzieć, nim całkowicie oddałam się wspomnieniom. Ten pocałunek w każdym calu przypominał poprzednie, ale miał też coś, czego tamte nie posiadały. Był przepełniony tęsknotą.

  Nagle usłyszałam szczęk otwieranych drzwi. Gwałtownie odsunęłam się od chłopaka, który był wyraźnie tym zdziwiony. Do pomieszczenia weszła moja przyjaciółka ze swoim chłopakiem.

- Widzisz. Mówiłam, że to zadziała – zwróciła się z triumfem w głosie do Jiho.

- Co niby zadziała? – zapytałam zdezorientowana. Dopiero po chwili się zorientowałam, jakie to pytanie było głupie. – Aha, dobra. – Wstałam i podeszłam do dziewczyny. – To wszystko to twoja sprawka?

- A co myślałaś? Tylko ja jestem tak błyskotliwa. – Wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.

- I skromna – mruknęłam.

- No raczej. Ale masz czerwone policzki. – Zachichotała cicho.

Nawet nie wiem, kiedy Namjoon wstał i stanął obok mnie. Delikatnie trącał moją rękę, aż w końcu chwycił ją w swoją dłoń. Przeniosłam wzrok na niego.

- Czyli wróciliście do siebie? – odezwał się Jiho.

Patrzyłam na Rap Monstera wyczekująco. Zastanawiałam się, co odpowie. Cisza trwała dłuższą chwilę.

- Myślę, że tak – odparł w końcu. – Ale to zależy od ____. – Teraz to on żądał wzrokiem odpowiedzi.

- Wydaję mi się, że możemy spróbować.

- Wiedziałam. – Moja przyjaciółka zadowolona klasnęła w dłonie.

  Spotkaliśmy się następnego dnia u mnie, żeby trochę porozmawiać o tym, co działo się u nas przez ten rok. Musieliśmy również zastanowić się jak to teraz będzie.

- Pozwalają wam w wytwórni na związki?

- Nie za bardzo, ale może jeśli nie będziemy się ujawniać, to nie będą się czepiać – odparł trochę niepewnie.

- Wiesz, że to będzie trudne, prawda?

Przytaknął. Wyglądał na trochę zasmuconego tym faktem. Był jakby nieobecny.

- Ale damy radę. – Gdy to powiedziałam, od razu skupił na mnie całą swoją uwagę. – Tym razem.

- ____?

- O co chodzi?

- Czy… ty mnie kochasz? – Odwrócił wzrok od moich oczu. Jego pytanie mnie zabolało. Jak mógł tak od razu zwątpić? Przysunęłam się bliżej niego na kanapie.

- A myślisz, że dlaczego się zgodziłam?

Nawiązaliśmy kontakt wzrokowy. Chłopak miał zbolałą minę.

- Z litości?

- Z litości to ja mogę zaraz udusić cię poduszką.

- Chyba obejdzie się bez tego…

- To przestań wygadywać takie głupoty. – Złożyłam na jego ustach motyli pocałunek. – Znasz mnie. Powinieneś wiedzieć, że nigdy nie pakowałabym się w związek, gdybym tego nie chciała.

- Przez rok coś mogło się zmienić – powiedział na swoje usprawiedliwienie.

- Wkurzasz mnie, Oppa…

- Może robię to specjalnie? – Uśmiechnął się łobuzersko. Nachylił się, żeby mnie pocałować, ale odsunęłam się. – O co chodzi? – Zmarszczył lekko brwi.

- O nic. Teraz to ja cię wkurzam. – Uśmiechnęłam się w ten sposób, w który on to przed chwilą zrobił. – Najpierw musimy porozmawiać.

- Tylko się na mnie nie złość, jeśli nie będę miał kiedyś dla ciebie czasu. I’m Sorry for being an Idol – zanucił jeszcze raz.

- Zrozumiem. Mamy telefony, prawda?

- Na szczęście tak. – Spojrzał przelotnie na zegarek. – Już późno. Muszę iść.

Odprowadziłam go do drzwi i dałam się pocałować.

- Nie wiadomo, kiedy się spotkamy?

- Zdzwonimy się. – Obdarzył mnie jeszcze jednym uśmiechem i zniknął za drzwiami. Wiedziałam, że ten związek będzie trudny, ale tym razem naprawdę zamierzałam postarać się go utrzymać. Przy nikim innym nigdy nie czułam się tak bezpiecznie, jak przy Namjoonie. Nie mogłam odpuścić.

Scenariusz wyszedł krótki i monotonny, ale w końcu go wymęczyłam i skończyłam. Miałam wrzucić opowiadanie z kimś innym, ale zacięłam się prawie na samej końcówce i nie dałam rady. Może za jakiś czas wrócę do niego tak, jak do tego. Powiem tak: mogłabym strasznie dużo narzekać, ale w zasadzie szkoda mi na to czasu.

 Nie potrafię wam powiedzieć, kiedy pojawi się kolejny post. Mam tylko nadzieję, że nie będę musiała zawiesić bloga. Będę starała się pisać w każdej wolnej chwili, ale zobaczymy, jak to będzie. Cóż, do kiedyś.

Co do tytułu... Rapmon powiedział kiedyś, że gdyby miał dziewczynę, to napisałby dla niej piosenkę, w której znalazłyby się właśnie te słowa.